بیماری پارکینسون
بیماری پارکینسون و درمان آن – بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است. حرکات صاف و هماهنگ ماهیچه های بدن توسط دوپامین، ماده ای در مغز، ممکن می شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام “جسم سیاه” تولید می شود. در پارکینسون، سلول های جسم سیاه شروع به مردن می کنند. هنگامی که این اتفاق می افتد، سطح دوپامین کاهش می یابد. وقتی 60 تا 80 درصد کاهش پیدا کرد، علائم پارکینسون ظاهر می شود.
علائم بیماری پارکینسون
برخی از علائم اولیه پارکینسون می تواند چندین سال قبل از ایجاد مشکلات حرکتی شروع شود. این علائم اولیه عبارتند از:
- کاهش توانایی بویایی (آنوسمی)
- یبوست
- دست خط کوچک و فشرده
- تغییر صدا
- حالت خمیده
چهار مشکل اصلی حرکتی که در پارکینسون مشاهده می شود عبارتند از:
- لرزش (لرزشی که در حالت استراحت رخ می دهد)
- حرکات آهسته
- سفتی بازوها، پاها و تنه
- مشکلات تعادل و تمایل به زمین خوردن
علائم ثانویه عبارتند از:
- حالت چهره ماسکه
- گفتار خفه و کم حجم
- کاهش پلک زدن و مشکل بلعیدن
- به عقب افتادن
- کاهش حرکت بازو هنگام راه رفتن
- راه رفتن پارکینسونی، که تمایل به برداشتن گام‌های به هم ریخته در حین راه رفتن است
سایر علائم مرتبط ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- درماتیت سبورئیک
- افزایش خطر ملانوم
- اختلالات خواب
- افسردگی
- اضطراب
- توهمات
- روان پریشی
- مشکلات توجه و حافظه
- مشکل در روابط بصری-فضایی
علل بیماری پارکینسون
علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. ممکن است هر دو مؤلفه ژنتیکی و محیطی در ایجاد آن نقش داشته باشند. برخی از دانشمندان بر این باورند که ویروس ها می توانند باعث ایجاد پارکینسون نیز شوند.
سطوح پایین دوپامین و نوراپی نفرین(ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند) با پارکینسون مرتبط است.
پروتئین های غیرطبیعی به نام اجسام لویی نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است. دانشمندان نمی دانند که اجسام لویی چه نقشی در ایجاد پارکینسون دارند.
عوامل مستعد کننده این بیماری شامل این موارد است:
- جنسیت: مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
- نژاد: طبق تحقیقات منبع معتبر، شیوع پارکینسون در افراد سفیدپوست در مقایسه با افراد سیاه پوست یا آسیایی بیشتر است. موقعیت جغرافیایی ممکن است یکی از دلایل خطر بالاتر باشد.
- سن: پارکینسون معمولا بین 50 تا 60 سالگی ظاهر می شود. فقط در حدود چهار درصد موارد قبل از 40 سالگی رخ می دهد.
- سابقه خانوادگی: افرادی که اعضای خانواده نزدیکشان به بیماری پارکینسون مبتلا هستند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
- سموم
- آسیب سر
درمان های بیماری پارکینسون
شامل تغییر سبک زندگی و دارو میباشد.
استراحت کافی، ورزش و رژیم غذایی متعادل مهم هستند. گفتار درمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات و مراقبت از خود کمک کنند.
تقریباً در همه موارد، دارو برای کمک به مدیریت علائم مختلف سلامت جسمی و روانی مرتبط با بیماری مورد نیاز است.
برای درمان پارکینسون می توان از داروهای مختلفی استفاده کرد:
لوودوپا: لوودوپا رایج ترین درمان برای پارکینسون است. به جبران دوپامین کمک می کند. حدود 75 درصد موارد به لوودوپا پاسخ می دهند، اما همه علائم بهبود نمی یابند. لوودوپا به طور کلی همراه با کاربیدوپا تجویز می شود. کاربیدوپا تجزیه لوودوپا را به تاخیر می اندازد که به نوبه خود دسترسی لوودوپا را در سد خونی مغزی افزایش می دهد.
آگونیست های دوپامین: آگونیست های دوپامین می توانند عملکرد دوپامین در مغز را تقلید کنند. آنها نسبت به لوودوپا موثرتر هستند. داروهای این دسته شامل بروموکریپتین، پرامی پکسول و روپینیرول است.
آنتی کولینرژیک ها: آنتی کولینرژیک ها برای مسدود کردن سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شوند. بنزتروپین (کوژنتین) و تری هگزی فنیدیل آنتی کولینرژیک هایی هستند که برای درمان پارکینسون استفاده می شوند.
آمانتادین (Symmetrel): آمانتادین را می توان همراه با کاربیدوپا-لوودوپا استفاده کرد. این یک داروی مسدودکننده گلوتامات (NMDA) است. این دارو حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را که می تواند از عوارض جانبی لوودوپا باشد، تسکین می دهد.
مهارکننده های COMT: مهارکننده های کاتکول O-متیل ترانسفراز (COMT) اثر لوودوپا را طولانی تر می کند. انتاکاپون (Comtan) و تولکاپون (Tasmar) نمونه هایی از مهارکننده های COMT هستند.
Stalevo دارویی است که شامل اکتاکاپون و کاربیدوپا-لوودوپا در یک قرص می باشد.
مهارکننده های MAO-B: آنزیم مونوآمین اکسیداز B را مهار می کنند. این آنزیم دوپامین را در مغز تجزیه می کند. سلژیلین (Eldepryl) و رازاگیلین (Azilect) نمونه هایی از مهارکننده های MAO-B هستند.
قبل از مصرف هر گونه داروی دیگر با مهارکننده های MAO-B با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند با بسیاری از داروها تداخل داشته باشند، از جمله:
- داروهای ضد افسردگی
- سیپروفلوکساسین
- مقداری مواد مخدر
با گذشت زمان، اثربخشی داروهای پارکینسون می تواند کاهش یابد. در اواخر مرحله پارکینسون، عوارض جانبی برخی داروها ممکن است از فواید آن بیشتر باشد.
جراحی پارکینسون
مختص افرادی است که به دارو، درمان و تغییرات سبک زندگی پاسخ نمی دهند.
دو نوع جراحی اولیه برای درمان پارکینسون استفاده می شود:
تحریک عمیق مغز
در طول تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترودهایی را در قسمت‌های خاصی از مغز می کارند. و یک ژنراتور متصل به الکترودها، پالس هایی را برای کمک به کاهش علائم ارسال می کند.
درمان با پمپ
این پمپ ترکیبی از لوودوپا و کاربیدوپا را آزاد میکند. برای استفاده از پمپ، پزشک شما باید یک عمل جراحی برای قرار دادن پمپ در نزدیکی روده کوچک انجام دهد. بیماری پارکینسون و درمان آن